klimatyzacja

US The Department of Energy na stronie weather termin - są to informacje z 6 kontynentów i dalej 100 krajów na świecie. robota biurowa) występują poniżej jednoczesnym spełnieniu następujących parametrów powietrza wewnętrznego: - temperatura: lato 23 - 26°C; zima 20 - 24°C - wilgoć względna: 40 - 60% (max 35 - 65%) - szybkość powietrza w strefie przebywania ludzi: 0,2 - 0,5 m/s Nie zachowanie któregokolwiek z tych parametrów może wywołać u ludzi przeczucie duszności, parności lub przeciągu.Warunki komfortu Komfort cieplny - zestaw cech mikroklimatu, który powoduje dobre samopoczucie człowieka.W języku potocznym mianem klimatyzacji określa się błędnie proces chłodzenia (np. Oprócz jednak określenia optymalnych parametrów powietrza wewnętrznego, ważnym elementem jest tu zachowanie założonych tolerancji wahań temperatury i wilgotności względnej czy prędkości powietrza.in.Klima tyzacja - proces wymiany powietrza w pomieszczeniu, mający na celu utrzymywanie zadanych warunków klimatycznych, czyli odpowiedniego zakresu temperatur i wilgotności powietrza, zapewniających dogodne warunki do pracy i funkcjonowania człowieka (warunki komfortu) lub optymalne warunki dla określonego procesu przemysłowego (np. Mikroklimat technologiczny Proces technologiczny może również żądać zapewnienia odpowiedniego mikroklimatu. W zależności jednakże od aktywności i odzieży człowieka, przyjmuje się różne zakresy parametrów powietrza wewnętrznego.Na terenie Polski parametry obliczeniowe powietrza zewnętrznego określa norma PN-76/B-03420.

Porównywarka cen
biżuteria, odzież,, pończochy, per…

odżywki
odżywki

Dzwonki Loga
dzwonki, loga

seriale
seriale

kabarety
śmieszne, kabarety

Dobre witryny Nagrzewnice, Klimatyzacja
Anna nie słyszała skrzypnięcia drzwi. Mimo kilku godzin snu czuła teraz większe znużenie niż z rana po zle przespanej nocy. Obudziła się o wczesnym zmierzchu. Z poczatku, zaskoczona pełnym, porywistym szumem wiatru, ujrzawszy w głębi za oknem zarys płota i drzewo o czarnych, gnacych się gałęziach, nie mogła zorientować się, gdzie się znajduje. Nie zdażyła się jeszcze przyzwyczaić do tej dużej, obcej izby tak różnej od pokoju, który ostatnio zamieszkiwała. Gdy o podobnej godzinie budziła się w Warszawie, widziała przez zmętniała szybę żałosnie obwisła rynnę, dalej obdrapana scianę pełna jakichs niepotrzebnych gzymsów i ozdób, watłych balkoników i okien przybranych wiotkimi firankami, jeszcze wyżej czarny, wilgotny, gęsto połatany dach, smętne dymniki uwikłane w pajęczynowe nitki drutów radiowych, a nad tym wszystkim doskonale zharmonizowany z całoscia, w bezruchu zastygły, jakby ze starej ilustracji wycięty płat nieba. Gdy nadchodził przedwczesny zmierzch brzydkich dni, a drobny deszczyk zacinał z ukosa, wówczas dymniki szamotały się apatycznie, potem z rosnacym mrokiem zapadał ospały spokój, tylko wiatr uwięziony pomiędzy murami bełkotał ptrzytłumionym oddechem. Tak w ciagu wielu miesięcy zżyła się z tym obrazem, że nim zdażyła teraz podniesć powieki, była pewna, że taki własnie widok narzuci się jej oczom. Pomyslała, że będzie musiała zaraz ubrać się i wyjsć na ulicę. Zaczęła się nawet zastanawiać, czy nie powinna zmienić dzielnicy. Może jeszcze raz spróbować sródmiescia? Może... Westchnęła ciężko. Gdybyż można było schronić się przed tym wszystkim w sen długi i twardy! Ale kiedy po chwili zdała sobie sprawę, że nie jest już w Warszawie - nie odczuła ulgi. Dochodziła piata. Za godzinę - obliczyła szybko - powinien przyjsć kierownik poczty. Znowu będzie klać dogorywajaca żonę... Usiadła na łóżku, wsunęła stopy w rozdeptane pantofle. W pokoju było zimno, powietrze przesiaknięte wilgocia czyniło chłód obslizgłym i lepkim. Drżac narzuciła szlafrok, pamiętajacy jeszcze lepsze czasy, i podeszła do toalety. Spojrzawszy w lustro wzdrygnęła się. Nie mogła patrzeć na siebie bez wstrętu i przestrachu. Ostatnich kilka lat zmieniło ja zupełnie. Czasami miała wrażenie, że każdy dzień, każda noc posuwaja naprzód dzieło zniszczenia. Nieraz, budzac się z rana, zrywała się pospiesznie z łóżka i jeszcze oczy majac zaklejone od snu biegła do lustra. Starosć, nie, to nie o nia chodziło. Niedawno przekroczyła wprawdzie czterdziestkę, ale nie wygladała na więcej lat. Zmieniał się tylko wyraz jej twarzy. Zarys policzków niegdys tak delikatny uległ trywialnemu zniekształceniu, usta układały się w przykry, wyuzdany grymas, oczy straciły wilgotny, miękki połysk. Anna czuła, że może teraz pociagać tylko natury chore i instynkty znieprawione. Ruchy, głos, spojrzenia, wszystko w niej obiecywało rozpustę. Ile też razy w oczach zaczepionych mężczyzn wyczytała nietajony odruch niechęci i pogardy. Ile brutalnych słów uderzyło ja po twarzy. Brali ja ci, których twarze były napiętnowane tymi samymi znakami, co i ona. Pękały wobec niej wszelkie hamulce, opadały maski, rwała się w strzępy układnosć, brudny kłab ciemnych pożadań wyciekał z obnażonych ciał, jak ropa płynaca z odkrytej rany, oplatywał ja swymi mackami, chłonał i ssał. Czasami przecież znajdowała nieomal zadowolenie w tym całkowitym i ostatecznym upadku. Czegóż może od życia żadać kobieta, od której nikt prócz krótkiej, nędznie opłaconej chwili rozkoszy niczego nie żadał? Nic się już stać nie może. Zanurzyć się więc w tę otchłań, dosięgnać samego dna... Z pewnoscia tę własnie zgodę na wszystko wyczytał w jej oczach Litowka, gdy bawiac przed tygodniem w Warszawie spotkał Annę na ulicy. Zdziwiła się, że ja poznał. Nie widzieli się bowiem od dziesięciu przynajmniej lat. Stare dzieje ich łaczyły. Anna żyła wówczas z Morawcem, stawiajacym pierwsze dopiero kroki na terenie stolicy. Roman był młodszy od niej, miał dwadziescia kilka lat, podobał się jej. Pociagał zuchwałoscia, mocnym ciałem, energia i tym nieuchwytnym błyskiem w oczach, który raz wydawał się cierpieniem, a kiedy indziej okrucieństwem. Niewiele wiedziała o jego przeszłosci, prawdopodobnie burzliwej. Nie zwierzał się. Będac szczerym, umiał jednoczesnie być skrytym. Czym obecnie zajmował się - to oczywiscie wiedziała. Ale to jej nie przeszkadzało. Wierzyła, że nie potknie się. Pieniędzy miał zawsze pod dostatkiem. Miała więc spokój, nie potrzebowała chodzić po ulicy. W tym własnie czasie zaczał organizować pierwsza swoja bandę. Pewnego dnia przyprowadził nowego kompana. Był to Litowka. Przez kilka miesięcy chodzili na roboty razem i z kilku jeszcze innymi. Wkrótce jednak skończyło się to wszystko. Po jakiejs grubszej, krwawo zakończonej historii, banda Morawca rozpadła się. Paru chłopców wpadło, dostali po kilkanascie lat ciężkiego więzienia. O Romanie słuch przepadł, zniknał również Litowka. Spotkała go teraz dopiero. Dowiedziała się, że Morawca od lat już nie widział i w ogóle od dawna, zaraz po tamtej awanturze, skończył z podobnymi sprawami. Nie miał ochoty - wyznał - powędrować na szubienicę albo zginać w więzieniu. Nie każdy ma szczęscie Morawca. Zreszta i jego szczęscie może pewnego pięknego dnia prysnać jak łupinka. Osiedlił się więc na kresach wschodnich. Za pieniadze, które mu przypadły z podziału, wybudował domek i urzadził sklep z wyszynkiem. Zadowolony był ze spotkania. Zaproponował kolację. Wstapili razem do baru. Ciagle opowiadał o sobie. Ale Anna wiedziała, że szybko zdał sobie sprawę z sytuacji, w jakiej się znajdowała. Nie potrzebował pytać. Była ubrana zle, z tandetna jaskrawoscia, wygladała niezdrowo; chciwie, choć starała się panować nad ruchami, rzuciła się na gorace jedzenie. Gdy zaproponował jej wyjazd do Sedelnik w wiadomym celu, zgodziła się bez wahania. Nie miała nic do stracenia. W Warszawie czekał ja tylko głód, a w niedalekiej przyszłosci szpital lub żebranina pod kosciołem. Ludzie? Uważała, że wszędzie sa ci sami, jednakowo zli. Wolała więc o tym nie mysleć, cieszyć się raczej, że znajdzie się na wsi. W pewnym momencie, gdy wyobraziła sobie pola i lasy, krajobraz od tylu lat nie widziany, odżyły w niej bolesnym szarpnięciem najdawniejsze, rzadko budzace się wspomnienia. Wychynał z mroku czasu dzień wycieczki za miasto: niebo pogodne, zapach jasminów, droga ocieniona rozłożystymi kasztanami, ujadanie psów... Ale zanim posród tych migawkowych obrazów zdażyła zarysować się smiejaca twarz Pawła Siechenia, Anna wstała szybko i spytała Litowkę: zatańczymy? W jego ciężkich ramionach, pod goracym, wódka przepojonym oddechem, znikły oczy i usta, których wolała z odległosci lat nie wywoływać. Zabawili w lokalu do póznego wieczora. Potem, po nocy, która dała Annie przedsmak tego, co ja czeka w Sedelnikach, wyjechali. Wies powitała ja wichura i deszczem Rzucił się naprzód i już wczepił się dłońmi w ramiona Seweryna, gdy nisko, pomiędzy z soba zwartymi ciałami rozległ się płaski, bezdzwięczny stuk wystrzału. Nawrocki drgnał, cień bólu przemknał mu po twarzy. Ale nie puszczał, silniej jeszcze zacisnał palce, wyprężył się, nogami mocno wparł się w podłogę, jakby całym soba chciał przygniesć przeciwnika. Obaj byli równego wzrostu i Seweryn czuł na ustach goracy, przyspieszony oddech tamtego, widział dokładnie jego bliska twarz. Jaki on piękny! - pomyslał. Patrzac w rozszerzone oczy Nawrockiego, strzelił po raz drugi. I jeszcze raz. Stał nie ruszajac się, ciagle z palcem na cynglu. Był przygotowany, że to jeszcze nie koniec. Ale zaraz po trzecim strzale Nawrocki przechylił się na bok ruchem miękkim i ociężałym, ręce opadły mu, jeszcze usiłował wyciagnać je przed siebie, lecz chwytały już tylko powietrze. Była cisza. Niedomknięte drzwi sionki żałosnie dygotały na wietrze. Seweryn uważnie przygladał się Nawrockiemu. Jeszcze stał, szeroko rozstawiwszy nogi. Jednak w sposób widoczny słabnał. W koszuli rozchylonej na piersiach, w obcisłych spodniach i lsniacych butach, smukły i opalony, wygladał teraz z głowa opadajaca do tyłu jak linoskoczek, który straciwszy nagle na wysokosciach równowagę, daremnie chce utrzymać w posłuszeństwie słabnace mięsnie. Czas płynał bardzo wolno. Wtem Nawrocki wyprostował się i spojrzenie jego cierpieniem przymglonych oczu spoczęło na Sewerynie. Gejżanowskiemu serce mocniej zabiło. Ale nie odwrócił głowy. Przezwyciężył pierwszy odruch strachu. Cóż mogło mu grozić ze strony tego człowieka? Koniec. Przyjał więc to spojrzenie, patrzył z ciekawoscia, której nie chciał ukryć. Co on teraz czuje? - myslał. - Czy wie, że umiera, że to ostatnie jego chwile, czy boi się? Zapragnał takiej siły, aby mógł wedrzeć się w tego człowieka, przeniknać go, zjednoczyć się z nim na chwilę, dojsć razem aż po ów kres, który tylko tamten musiałby przekroczyć. I w tym momencie zdał sobie sprawę: cóż znaczy zabić człowieka, gdy nie może się poznać mysli umierajacego? Pozostawał sam fakt, gwałtowne przecięcie czyjegos życia, zniszczenie jakichs planów, pragnień, a z tym wszystkim uczucie poniżajacego niedosytu. Być może on teraz wie o mnie więcej, niż ja o nim... - pomyslał. Ale Nawrocki daleki był od tego. Nie widział już Gejżanowskiego. Zdawał sobie sprawę, że tamten stoi blisko. Gdybym wyciagnał rękę - pomyslał - dotknałbym go. Cierpiał jednak tak straszliwie, iż oczy nie przyjmowały już obrazów dokoła, obojętna i obca, leżała bezkształtna miazga. Sam czuł się od tych szczatków oderwany, był jak gdyby poza wszystkim - samotny. Miał jednak zupełnie jasna swiadomosć swego końca. Ale jednoczesnie wydawało mu się, że to nie on umiera, lecz ktos inny. Był spokojny. I dopiero gdy ból, który rwał mu wnętrznosci, wżarł się głębiej, uczuł strach. Zacisnał tylko wargi, żeby zdławić jęk. Pogarda, jaka zawsze miał dla cierpienia fizycznego, odżyła w nim teraz, każac w bólu, który ciagle jeszcze nie osiagał ostatecznego dna, poszukać pomocy. Chciał do ostatecznego odruchu przytomnosci wiedzieć, że cierpi i cierpienie przezwycięża. Nagle piekacy skurcz targnał całym jego ciałem. Oszołomiony, objał brzuch dłońmi, przyklęknał, ale już tylko półswiadomie zdawał sobie sprawę z tego, co się dzieje. Upadł. Seweryn odetchnał. Schował rewolwer i spojrzał na zegarek: było pięć po dziesiatej. Zdziwił się, że tak krótko to wszystko trwało, miał bowiem wrażenie, że znajdował się w tym pokoju już od bardzo dawna. Nawrocki nie ruszał się. Leżał na wznak i czy podłoga była krzywa, czy też swiatło w ten sposób na niego padało, robił wrażenie, jakby głowę miał umieszczona o wiele niżej od nóg. Dzięki temu wydawał się niezwykle długi. Ale gdy Seweryn nachylił się, ciało odzyskało normalna miarę. Chcac upewnić się, przyłożył ucho do serca: nie biło. A więc po wszystkim. Zdawał sobie sprawę, że powinien natychmiast stad odejsć. Dopiero teraz zorientował się, na jak nieobliczalne puscił się ryzyko. Anna mogła przecież nadejsć każdej chwili. Mimo to nie ruszał się. Cos, czego nie umiał nazwać, ale co było silniejsze od rozsadku, nie pozwalało mu oderwać oczu od zmarłego. Twarz Nawrockiego, w ciagu ostatnich chwil zmieniona przez ból, teraz odzyskiwała swój dawny, młodzieńczy wyglad. Spokój nasycał ciemne rzęsy i lekko rozchylone usta złudzeniem snu, nad harmonijnym przegięciem szyi i naturalnym ułożeniem ramion zdawał się czuwać odpoczynek. Ale już cokolwiek dalej krwawe plamy lepiace koszulę na piersiach i na brzuchu rozpraszały to wrażenie. Seweryn odsunał się i podniósł dłonie do swiatła. Były czyste. Ale więcej nie pochylił się nad leżacym. Ogarnęło go zmęczenie. Jutro o tej porze będę daleko - pomyslał. - Podejrzenia? Oczywiscie padna w pierwszym rzędzie na Annę... To mu przypomniało, że musi stad szybko odejsć. swiatła nie zgasił, starannie tylko zamknał za soba drzwi. Był już na dworze, gdy od drogi dobiegł go bliski plusk błota. Ktos szedł. O powrocie nie mógł teraz mysleć. Cofnał się za róg chaty i czekał. Dostrzegłszy w głębi ciemnosci cieniutka i dygocaca nierówno na wietrze smugę swiatła, Anna zatrzymała się. To u niego swieci się - pomyslała. I wyobraziła sobie chwilę, w której, gdy będzie już po wszystkim, poprosi Nawrockiego, aby wpuscił do pokoju nieco swieżego powietrza. W razie gdyby poprzestał na uchyleniu okna, będzie musiała zawołać: Ależ nie tak, szerzej, przecież tutaj udusić się można! Wtedy Nawrocki otworzy okno na rozcież. A co dalej? Ostry dreszcz nia targnał. Przyspieszone pulsowanie serca zmusiło ja do wsparcia się o płot. Przymknęła oczy. W pierwszej chwili miała wrażenie, że usuwa się w przepasć. Silniej więc uczepiła się chropowatej żerdzi. Stała bez ruchu, jakby w odrętwieniu swego ciała szukała ratunku. Wiatr krętymi podmuchami wił się pomiędzy opłotkami. Pomimo ciemnosci czuło się bliska obecnosć nieba: niewidzialne chmury zdawały się płynać tuż ponad głowa. To ich ciężar musiał przygniatać szeleszczace dokoła drzewa. Niespodziewanie zaległa cisza. Anna wyprostowała się: Wrócę - postanowiła. I już uczyniła kilka kroków w kierunku powrotnym, gdy zdała sobie sprawę, że Litowka wyszedł na pewno z domu i znajduje się gdzies w pobliżu. W każdym razie na szosie musiałaby się na niego natknać. Innej zas drogi prócz tej, która przyszła, nie było. Zawróciła więc. Znowu zerwał się wiatr, ostro zacinał od otwartej przestrzeni nadzelwiańskich łak. Anna szła powoli wzdłuż płotu, starajac się wsród błotnistej drogi wybierać co suchsze miejsca. Miała wprawdzie przy sobie latarkę, pamiętała jednak o życzeniu Litowki, aby usiłowała się przedostać do Nawrockiego nie zauważona. Byle tylko skończyć z tym wszystkim - myslała - wrócić do domu, położyć się, zasnać... W tej chwili nie miało dla niej żadnego znaczenia, co stanie się jutro. Nie sięgała mysla poza dzisiejsza noc. Ale nie było w tym nic nowego. Jakże dobrze i z jak wielu nocy znała ów stan nerwowego napięcia, który, jak gdyby pogodzony z jej zewnętrznym odrętwieniem, zaciesniał czas do najbliższych godzin, na wszystkie dalsze rzucajac ciężki i gęsty cień. Nieraz w takich chwilach wydawało się jej, że u tej bliskiej, choć niejasno rysujacej się granicy - umrze. Nie bała się wtedy smierci. Myslała o niej jak o odpoczynku. I wszystko, co wówczas czyniła, robiło na niej wrażenie powolnego zbliżania się do długiego snu. Wzrastała w niej jednoczesnie swiadomosć własnej odrębnosci. Każdy swój ruch, każda mysl odczuwała jak należace do istoty jedynej i niepowtarzalnej. Często w takich wypadkach przypominał się jej sen, który przeżyła przed wielu latami w okolicznosciach dosć niezwykłych. Miała wtedy czternascie najwyżej lat, stało się to bowiem w niecałe dwa lata po smierci matki. Niedaleko domu Podhaliczów, przy końcu waskiej i starymi ruderami zabudowanej uliczki, w dolinie, u której dalekiego kresu sina smuga znaczyły się lasy, leżał rozległy staw. Gdy nastawały ciepłe dni, wszystkie dzieci z miasteczka zbiegały się tam do kapieli. Pomimo zakazu opiekunów Annie udawało się czasami wymknać z domu. Cóż to była za radosć znalezć się wsród wolnej przestrzeni, pod niebem pełnym słońca, na wietrze, który wynurzajace się z wody ciało natychmiast osuszał. Anna nie umiała pływać. Chcieli ja wprawdzie uczyć znajomi chłopcy, zawsze jednak, gdy przyszło do przekroczenia płytkiego pasma w pobliżu brzegu, brakło jej odwagi. Nie umiała przezwyciężyć strachu, jaki w równym stopniu co zachwyt, ogarniał ja wobec tej spokojnej i rozległej przestrzeni. Ale raz, w pewien upalny dzień lata, zdarzyło się, że zapomniawszy na chwilę o ostrożnosci posunęła się cokolwiek dalej w głab i gdy nagle straciła grunt pod nogami, było już za pózno, aby mogła zawrócić. Wtedy to własnie, w ciagu kilku minut, zanim rybacy wyciagnęli ja z wody nieprzytomna, przysnił się jej ów dziwny sen. Ujrzała siebie w długiej, białej szacie u stóp ogromnych, wysoko ku górze spiętrzonych schodów. Purpurowa materia okrywała stopnie, a dokoła równymi rzędami, niby promienie słoneczne zastygłe w locie, biegły smukłe i strzeliste złote kolumny. Nie zdajac sobie sprawy, gdzie się znajduje, instynktem raczej kierujac się niż okreslonym celem, zaczęła powoli wspinać się po schodach. Wtedy kolumny, jakby nagle ożyły - zafalowały spiewnie i podobne swiatłu, które gra pełnia południowego blasku na dojrzałych drzewach, poczęły płynać ku górze. Uczuła się wtedy, jak nigdy jeszcze dotad, lekka i radosna. Nagle zdała sobie sprawę, że z chwila, gdy znajdzie się na szczycie schodów, będzie musiała z nadmiaru szczęscia umrzeć